Chcę tego, ale coś nieustannie podcina mi skrzydła.  Blokuje mnie. Czuję się jak w zamkniętym, kartonowym pudełku,  które ktoś przypadkowo naciął, by móc oddychać. Ale co z tego ? Całe świeże powietrze zostaje stłumione przez przytłaczającą woń  papieru fabrycznego. Dusze się samym przebywaniem z nikłą projekcją własnej osoby. Każdy ruch sprawia niesamowitą trudność, każda myśl tworzy plątaninę fikcyjnych idei, obijających się o naprzeciwległe ściany. Słyszę je, one nie dają mi spokoju. Słysze je, szepcą do mnie   przenikliwą barwą, boleśnie kąsają. Odczuwam ich oddech na swojej twarzy. Pragną zawładnąć moim umysłem, zniszczyć mnie. Usiłują wydrzeć ze mnie serce, oczy. Lecz ja się nie poddam. Wolałabym zostać samobójcą marnej osobowości, niż przegrać te starcie. Całymi dniami pokonuję ową czeluść, a nie jestem nawet w połowie swojego doświadczenia. Życie nie jest dla mnie, ale nie oddam go,  jest najcenniejszym z kruszców. Wiem jednak, że to, co wydaje się mi być tym życiem,  wprawdzie odbiega od pierwotnego konceptu. Trwonię cenne miejsce na ziemi, użalając się nad moim strapionym ego. Ja żyję, istnieję, jestem martwa.

Nigdy nic nie sprawiało mi takich trudności jak uczucia. Od zawsze komplikowały moje życie, dlaczego? Nie ma pojęcia. Może nie potrafiłam ich używać w należyty sposób. Jestem jak bezradne dziecko, które miało niegdyś wszystkie kolory kredek, ale z czasem zgubiło wszystkie jakie dawały radość, pozostawiając jedną z nich – czarną – zwiastującą same niepowodzenia. Dusiłam w sobie złość na wszystko. Uważałam, że tak będzie o wiele lepiej, po co komuś zaśmiecać głowę czymś mało istotnym…W końcu eksplodowałam jak wulkan, w najmniej oczekiwanym momencie zmiotłam z ziemi każdy zalążek dobra, pozostawiając po sobie jałową nicość. Wypędziłam z siebie szarą chmurę śmierci, wyładowałam ją na Niej, trafiłam jak piorunem, w samo serce, które w jednej chwili straciło sens dalszego funkcjonowania. Nie pozwoliłam na dalszy obieg sadystycznych obelg, zamknęłam ten krąg, zamknęłam ją we własnym umyśle. Zabiłam ją w mgnieniu oka, przez moją frustrację skrywaną przez upiorne szesnaście wiosen. Brakuje mi Jej, jest mi niezmiernie przykro, ale chciałam tylko, żeby ktoś poczuł się jak ja, stanął na moim miejscu, stał się mną. Co ja narobiłam? Nigdy sobie nie wybaczę, będę żyła ze świadomością, że ominęło mnie coś pięknego, że straciłam coś czego nigdy nie odzyskam, roztrwoniłam swój skarb. Jedność stała się urwiskiem złudzeń, z którego osunęły się dwa głazy, na pozór identyczne, ale tak naprawdę o zupełnie innych rysach. Stoczyły się na dno tej samej rzeki, płynącej w dwóch odrębnych nurtach. Zamknęłam się klatce własnych zmagać. W codziennej bitwie z niemożliwym, ze swoim charakterem, z sobą samym. Upokorzyłam siebie, pozbawiłam fragmentu achillesowego piętna. I co z tego mam? Nic! Nie potrafię w obecnym momencie stanąć na równe nogi, płowy kąt moich czterech, pustych ścian i zakurzonych form, stał się utrapioną nadzieją, ociekającą krwawym przebaczeniem. Teraz mam pewność, zawiodłam, zawiodłam, zawiodłam siebie, a co najgorsze, tych na których mi zależało, a bynajmniej miałam takie wrażenie. Życie w owym świecie jest okrutne, bo ja jestem okrutną szmatą i to chyba właśnie to przechyliło szalę. Otworzyło wrota do nowej rzeczywistości – do świata strapionych własną głupotą… Przyzwyczaiłam się do tego, ale powoli zaczynam się w tym gubić. Na pozór wydaje się to być niesamowicie proste, jednak zauważyłam, że tak nie powinno być, doszukuję się podstępu, ale za każdym razem przeoczam go. Irytuję się i pozostaje w tym samym stanie, w jakim byłam wcześniej, czuję niesmak. Moje nieustanne staranie staje się syzyfową pracą…Potem już nie próbuję niczego zmieniać. Dziwię się moim wypowiedzianym słowom, które wbijają zatrute ostrze w bezradną osobę, pragnącą nad życie mojego szczęścia. Jestem teraz ze wszystkim sama, ale to był mój wybór. Nie mogę się z niego wycofać, nie umiem, chociaż wiem, że mogę błagać o przebaczenie, o drugą szansę. Nie robię tego, boję się. To gryzie się ze mną, przedstawia dwulicową wizję świata. Nie wyciągam pomocnej dłoni, także nie oczekuję, by ktoś mi ją podał. Dlatego jestem taka zawistna? Dlatego nie potrafię z łatwością adaptować się w gronie najukochańszych? Najprawdopodobniej tak. Codziennie zabijam swoje słońce, ratujące nastający dzień od wiecznego cienia.

Ciemność, szarość, nicość – to czeka człowieka niemającego żadnych planów na przyszłość. Bezlitosna pustka – taką mam w sercu – zatrze wszystkie blizny, zamieni się w pył, który z biegiem czasu zasili pobliskie pola gorzką garstką nadziei. Zostanie rozwiany przez szorstkie tchnienie tlenu w płucach. Rozerwie na strzępy każdy pęcherzyk, który nieubłaganie będzie domagał się zaczerpnięcia świeżego powietrza. W żyłach zawrze krew, rozpali najgłębsze myśli, skłoni do działań, których Ty nie będziesz w stanie wykonać. Wszystko rozejdzie się po kościach, nim zauważysz jakąś różnicę zabraknie Ci ułamka sekundy, by coś z tym zrobić, uwierz. Niejednego cechuje wymuszona ślepota na to, czego nie chce widzieć. Mózg stymuluje wiele obrazów, dobrych i złych, ale tylko Ty jesteś w stanie rozpoznać co na nich widnieje. To jak wydobycie esencji, której trzeba skosztować, aby zrozumieć. Odróżnienie tych spraw, nie jest zadaniem dla amatorów kiepskiego bytowania na pograniczu fauny i flory. Jedynie głupiec rzuca się w ten bezkres, sądząc, iż oczy przedstawiają niezdeformowaną iluzję życia. Jeśli jesteś jednym z nich, to właśnie zrozumiałeś, że to ten moment, w którym uświadamiasz sobie, że stoisz nad przepaścią. Możesz w nią wpaść, bez wątpienia, ale jeśli dokonasz właściwego wyboru, to w jakiś sposób wynagrodzisz sobie to, co straciłeś przez te lata. Podjęcie stosownej decyzji zabliźni ranę emanującą wypaleniem egzystencjalnym, będzie stanowić rekompensatę, jaką rzekomo od dawna powinieneś zrobić. Dlatego każdy ruch, jaki wykonujesz musi  być doskonale przemyślany, abyś z każdą mijającą błogo chwilą, nie musiał głowić się nad swoim wstydem.

Gdzie byłeś jak Cię potrzebowałam ?  Każda łza, która spłynęła po policzku powinna być przez Ciebie wynagrodzona! A teraz, wszyscy prości ludzie wierzący w Twoje istnienie, w rzeczywistości nie zastanawiając się nad sensem tego, co wydaje się im być prawdą. Dlaczego więc pozwalasz na to zło wokół? Wystawiasz nas na próbę ? Wątpisz w naszą szczerość ? Każesz nas, mnie. Może to jedynie Twoje chore ego, władza nad nami, posiadanie najwyższego szczebla w marnej hierarchii pospólstwa, które od tak poddaje się testom jak króliki doświadczane. Nie wiem, ale ta partia szachów zdecydowanie mnie nie inspiruje. Jeśli jestem tylko głupim pionkiem w tej grze, to wolę sama się usunąć, niż byś Ty miał to zrobić. Nie chcę zniżyć się do poziomu, jakim dyskryminujesz swoją lichą postać, przykro mi, ale rezygnuję z tego układu.

Sleeping with Sirens – If I’m James Dean, Then You’re Audrey Hepburn

Stań nad przepaścią
rozłóż ręce
poczuj tę wolność, o której tak dawno marzyłeś
bądź panem własnego losu
zrób w końcu to, czego pragnąłeś
nie zwracaj uwagi na niechęć innych
zawsze znajdą się tacy,
którzy obdarzą Cię swoją nieskazitelną krytyką,
ukrytą pod ciepłymi słowami: ” taaak! idź to wspaniały pomysł!”
słysząc w myślach szyderczy śmiech diabła
nie próbuj mu udowodnić, że nie ma racji,
przeciwnie to ty stań się nim
i podstępnym planem skończ to, co zaczął
nie bądź słaby, każdy z nas ma coś na sumieniu,
część siebie, której się wstydzi ujawnić
za wszelką cenę chce ukryć błędy człowieczeństwa
nie jeden chowa je co noc pod poduszkę,
by nigdy nie ujrzały światła dziennego,
to jest słabością
A ty, nie miałeś być taki, pamiętasz ?
więc staw czoła światu
i podziel się swoją urażoną duszą z gorszą resztą tego wszystkiego.

 australian online casinoaustralian online casino

Czasami stoisz na rozstaju dróg i nie wiesz, który kierunek obrać, tak aby nie zaszkodził Tobie, innym. Starasz się stawiać każdy krok z wielką ostrożnością, nie chcesz stąpać po kruchym lodzie, upewniasz się, że takie życie ci odpowiada. Ale co jeśli poczujesz siłę nie będąc sobą? Potem trudno jest trafić we właściwe tory. Musisz zastanowić się głęboko nad tym, kim jesteś, czego szukasz, potrzebujesz, pragniesz. Przecież wszystko jest dla ludzi, lecz trzeba mieć w tym umiar. Dlaczego od tak dawna nie mogę znaleźć brakującego elementu. Staram się, ale i tak nic z tego nie wychodzi. Czasem po prostu mam dość poddaję się, jednak nie do końca, pewna część mnie domaga się większej charyzmy, zaangażowania… Chyba czas znaleźć swoją drugą połowę, tak będzie łatwiej. Zainteresowany ? ; )

Lubię te uczucie, gdy wszystko wydaje się być łatwe. W rzeczywistości takie jest, trzeba w to uwierzyć, by stało się prawdziwe. Jeszcze niedawno byłam przesycona nienawiścią i złością na każdego wokół. Dziś jest zupełnie inaczej. To dzięki niej, ona była dla mnie wsparciem przez ten czas, kiedy moje „być, albo nie być” zachwiało się. Egzystowało na cienkiej linii, dzielącej życie i śmierć. Obecnie jestem już pozytywniej nastawiona na następne godziny. Dlaczego? Sama nie wiem. Mogę się tego domyślać, co nie jest prostym zadaniem. Taak, ale z całą pewnością mogę stwierdzić, że zerwanie toksycznych znajomości wiele w tym zdziałało. Wyzwoliło, pozwoliło na swobodne decydowanie o samej sobie. Doceniłam to, co zgubiłam gdzieś po drodze, brodząc w schizofrenicznej próżni wypełnionej paranoicznym wizerunkiem świata, znalazłam to, znalazłam to, czego szukałam. Wiem, że od tak nie zrywa się łączności z dawnym sobą, nigdy się to nikomu nie udało i nie uda, nawet mnie. Nie próbuję zapomnieć o tym, co niegdyś miało miejsce, co rozszczepiało radość przez pryzmat na wiązki różnych problemów, które w jakikolwiek „sposób” próbowałam rozwiązać. Czasem bezskutecznie, ale i tak się zdarza. Jeśli wyzbyłabym się tego, straciłabym najważniejszą cześć siebie. Tak dziwnie to brzmi, ale ja się nie pomyliłam. Ten cały bagaż, jaki pewną niezidentyfikowaną metodą praktykowałam, nauczył mnie doceniania tego co się ma – życia. Zadaniem człowieka jest błądzić, błądzić do tego stopnia, by w końcu trafić na odpowiednią drogę, wskazującą cel. Tego trzeba się trzymać. Chwycić tak mocno, aby poczuło się to całym sobą, aby nie mogło się nabrać w płuca powietrza, bo tak naprawdę nie tlen jest potrzebny do podtrzymywania akcji serca, lecz Ty sam i twoi prawdziwi przyjaciele.

for F